|
|
Jafnvel hinn minnsti froskur er mikill í sínum eigin forapolli
|
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
|
| |
föstudagur, september 29, 2006
Long tæm no blogg. Tölvan okkar hætti nefninlega allt í einu að virka og þar sem ég er komin á nýtt skrifborð í vinnunni þar sem sést á skjáinn hjá mér þorði ég ekki að blogga þar. Þetta vandist furðu fljótt og ég velti jafn vel fyrir mér tölvulausu lífi til frambúðar en ....nahhh. Hér er ég komin aftur bloggandi og verslandi á e-bay um leið og færi gafst. Engin sjálfsstjórn. Tölvan er þó enn í ólagi. Ég var nefninlega kasólétt af Baldri Rökkva þegar við keyptum hana í Elko og þar sem hann er ekki orðinn eins og hálfs árs hlýtur hún að vera enn í ábyrgð. Við finnum hins vega enga kvittun og Elko finnur ekki neitt um þetta í tölvukerfinu sínu. Er alltaf á leiðinni að fara að gramsa í gömlum Visa nótum að finna sönnun en hef ekki komist í það enn þá. Hvar er ég þá að blogga? Eftir lokun í vinnunni því Baldur Rökkvi er kominn með veirusýkingu sem er hættuleg fóstrum svo ég...eða öllu heldur hann er í sóttkví hjá ömmu sinni. Fimmta veikin kallast hún (engum sögum fer af því hverjar hinar fjórar eru) og lýsir sér í útbrotum og smá hita, skaðlaus börnum en mögulega hættuleg óléttum konum. Ég sæki hann samt á morgun því hann væri búnn að smita mig hvort eð er, börn eru smitandi nokkra daga áður en þau fá útbrotin. Það þarf svo bara að tékka á mér með blóðprufu eftir helgi.
Það er ekkert stórmerkilegt búið að gerast síðan síðast. Ef ég vinn mig aftur í tímann þá poppa eftirfarandi atburðir fyrst upp í hugann:
Nacho Libre, Clerks II
Viðkæmnin á meðgöngunni gerir það að verkum að ég treysti mér ekki í að horfa á myndir þar sem möguleiki er á að einhverju sorglegu bregði fyrir. Ég var því nokkuð seif að fara á ofangreindar myndir þótt ég hafi vorkennt asnanum svolítið í dýrakynlífssenunni í Clerks. Þær voru báðar ljómandi fínar þótt þær hefðu getað verið betri. Nacho Libre hefði t.d. verið fyndnari með óþekktum leikara í stað Jack Black. JB er svolítið kominn með Jim Carrey syndrómið. Hann er of vinsæll og yfirdrifnin er orðin þreytandi. Maískólfurinn í augað atriðið gerir myndina þess virði að fara á og er örugglega eina ástæðan fyrir bönnuð innan 7 ára stimplinum sem sjá má í bíóauglýsingu blaðanna. Clerks II var á mörkunum að vera óþarflega groddaleg en yndisleg engu að síður. Ég fer á hvoruga kvikmyndahátíðina í ár (nema kannski á 8mm Páls Óskars kvöldið) einmitt vegna þess að myndirnar eru allt of dramatískar og raunsæjar fyrir viðkæmar óléttínur, ég er alltaf svo sybbin á kvöldin og nenni auk þess ekki að standa í því að redda pössun (Hannes aldrei heima frekar en fyrri daginn).
Marineraðar mandarínur
Það er ekki ráðlegt að gaspra mikið um vinnuna sína á bloggsíðum, það getur og hefur komið mér í koll. Ég verð hins vegar að tjá mig um afar súrrealískan hádegisverð sem ég snæddi á vegum hennar um daginn. Þannig er mál með vexti að fjölmiðlar landsins sjá hag sinn í því að smjaðra fyrir vinnufélögum mínum sem hafa milligöngu um að kaupa af þeim auglýsingapláss. Það þýðir hins vega ekkert að smjaðra fyrir mér þar sem ég er aðallega á símanum og í skýrslugerð. Ég fékk samt að fljóta með í óvissuhádegisverð sem endaði í skemmu þar sem snætt var á langborði á miðri hönnunarsýningu. Ég hélt fyrst að maturinn væri hluti af sýningunni en þegar það rann upp fyrir mér að við ættum að borða þetta varð ég staðráðin í að koma við og fá mér hammara á leiðinni aftur í vinnuna. Ég varð reyndar furðu mett af þessu svo þess gerðist ekki þörf en í boði voru tveir salathraukar, annar með krækiberjum en hinn með mandarínum marineruðum í granateplum. Síðan voru mygluostar og brauð grilluð á prímusi og þar sem ég mátti ekki fá hvítvínið fékk ég kalt hjartastyrkjandi te. Á meðan á ölllu þessu stóð var fólk sem ég þekkti ekkert allt að því daðrandi við mig snertandi, kyssandi á kinn og small talking um gjörsamlega ekki neitt. Konurnar hlóu gervihlátri og karlarnir litu út eins og þeir væru nýkomnir úr andlitsbaði og hársnyrtingu í óaðfinnanlegum casual jakkafötum. Leið allt í einu eins og ég væri umkringd geimverum eða vélmennum, kafroðnaði og vissi ekkert hvað ég átti af mér að gera. Sá á þeim í gegnum gervibrosið að þeim fannst ég stórfurðulegur ísklumpur og fannst eins og það ómaði í hausnum á þeim "we cannot convert her she must be destroyed" svo ég var guðslifandi fegin að sleppa þaðan út. Ég knúsaði iðnaðarmanninn minn mikið það kvöld, ánægð með að vera gift alvöru karlmanni í alvöru starfi þar sem þýðir ekkert að bjóða upp á marineraðar mandarínur í hádegismat.
Nick Cave
Ég fékk miða á Nick Cave í afmælisgjöf og sótti því fimmtu tónleika mína með þeim mæta manni. Ég held að þar með sé hann sá listamaður sem ég hef oftast séð á tónleikum. Það gæti hugsast að ég hafi farið á fleiri Botnleðjutónleika í gamla daga en annars er ég nokkuð viss um þetta. Þeir fyrstu voru 1997 þegar ég frávita síðunglingskjáninn leyfði ókunnugum manni að bjóða mér til Amsterdam á tvo Nick Cave tónleika í röð. Maðurinn hefði getað allt eins getað verið snaróður kynferðisafbrotamaður og/eða fíkniefnainnflytjandi en sem betur fer var hann bara einmana Nick Cave aðdáandi sem stóð við loforðið um að reyna ekkert við mig og var stakasta prúðmenni sem fór að skæla af tilfinningasemi á tónleikunum. Kvaddi hann á flugvellinum og hef aldrei séð hann síðan. Þarna voru Bad Seeds með, Murder Ballads nýkomin út og Blixa Bargeld söng hlutverk Kylie Minogue með rós á milli tanna. Stórkostlegt. Þeir þriðju voru á Hróarskeldu ahhh man ekki árið, mikið stuð mikið gaman. Þeir fjórðu hér á Broadway fyrir nokkru, hann einn við píanóið - minnir að þeir hafi verið rosalega góðir en maður sá ekki neitt. Og svo þessir í Höllinni, aftur við píanóið með nokkur fræ sér. Mikið af óþekktari lögum, í rólegri kantinum en kraftur inn á milli (stundum um of, vorkenndi bumbubúanum mínum svolítið). Hann er alltaf góður, ómögulegt að bera þetta saman. Þessir tónleikar voru fyrst og fremst eftirminnilegir fyrir þær sakir að þetta eru einu tónleikarnir sem mér finnst ég hafa mætt of seint á (Fannst ég ekki einu sinni koma of seint á Lou Reed þótt ég hafi aðeins mætt í uppklappið). Þegar tilkynnt er að tónleikar hefjist kl.20 á Íslandi þýðir það aldrei kl.20. ALDREI. Nema núna. Við komum c.a. 20 mínútur yfir og allir voru sestir, allar þúsundirnar. Það kom enginn á eftir okkur inn í Höllina. Mjög undarlegt. En þó til fyrirmyndar. Ég hef lengi kvartað yfir því hvað tónleikar byrja seint hér svo ég fer nú ekki að kvarta yfir stundvísi. En það verður að vera samræmi og samtakamáttur í þessu. Það þýðir ekkert að byrja stundum á mínútunni og stundum tveimur tímum of seint.
Geitungaárás
Reglulegir lesendur bloggsins hljóta að muna eftir hinni skelfilegu tilefnislausu geitungaárás á hálsinn á mér sem átti sér stað á menningarnótt í ágúst 2003. Ég rifja því hana ekki upp hér en síðan þá hef ég oft velt því fyrir mér hvað ég myndi gera ef geitungur dirfðist að ráðast á barnið mitt. Ég komst aldrei að niðurstöðu og vissi því ekkert hvað ég átti að gera þegar ég sá geitung skríða á andliti Baldurs Rökkva (hann náði yfir hálfa kinnina) þar sem hann stóð í sakleysi sínu við Tjarnarbakkann að borða brauðið sem hann ætlaði að gefa öndunum. Hann kippti sér ekkert upp við þetta og því ákvað ég að gera ekki neitt þar sem allir segja (þótt ég hafi upplifað hið gagnstæða) að þeir geri ekki neitt geri maður ekki neitt. Allt í einu kipptist aumingja barnið til og fór að háskæla og það rann upp fyrir mér að martröðin hafði orðið að veruleika. Með dúndrandi hjartslátt og adrenalínið á fullu greip ég barnið og hljóp af stað blakandi jakkanum mínum í allar áttir. Hrasaði með barnið í fanginu á gangstígnum, gerði gat á buxurnar og skrapaðist á hné og olnboga en hélt áfram hlaupunum þar sem hann var á eftir okkur. Sá að fólk var að horfa á og datt allt í einu í hug að það gæti haldið að ég væri geðsjúklingur búinn að ræna barninu svo ég kallaði hátt "farðu burtu ljóta flugan þín, ekki stinga okkur" og það virkaði, kvikindið fór en þá kom maður og hundskammaði mig fyrir að hafa látið svona og byrjaði á rausinu um að þeir geri ekki neitt láti maður þá í friði og ég skammaði hann á móti og fór svo inn á róló með barnið og fékk nett taugaáfall, hágrenjaði og hringdi í mömmu og svo Hannes sem var staddur í Póllandi (ó já hiðarsaga: Hannes fór til Póllands í bæinn Kosnobród að ná í vinnumenn og kom aftur lítandi út eins og hann hefði verið á vikufylleríi á Arnarhóli). Baldur var með smástungu á kinninni og bólgnaði ekkert og grenjaði miklu styttra en ég en atburðurinn og öll dramatíkin eru örugglega búin að grafa um sig í sálarlífinu og hann er skíthræddur við allar flugur núna. Vonandi verður hann búinn að gleyma þessu næsta sumar...en ekki ég. Hatur mitt á þessum hroðbjóði náttúrunnar hefur fíleflst og ég veit ekki hvað ég mun taka til bragðs næsta sumar.
Lengra nær minnið ekki og það er komið fólk að skúra skrifstofuna svo ég kveð í bili.
9/29/2006 07:31:00 e.h.
|
|
| |
|
|
|
