online
Jafnvel hinn minnsti froskur er mikill í sínum eigin forapolli

 



Ég um mig frá mér

Synir mínir

baby
baby development
Eiginmaður

Fésbók

Mæspeis

Nostalgía

Sexy pin-up girls and their robot lovers

Gamlar ritgerðir

Kennsluréttindi

Kunningjabloggarar
Sbs
Elín - LYKILORÐ
Bogi
Íris
Tinna
Syneta
Unnur
Illfygli
Barbietec
Frú Jóhanna
Skrudduhugs
Skrattakornið
Bryndís RuthDeeza's Diner
Þrítug og þreytt húsmóðir
Egill

Ókunnugir bloggarar
Dr. Gunni
Magga og hausinn
Konan sem kyndir ofninn sinn

Blogglausar síður
RetroCrush
Archie Mcphee

 


Eldra efni
október 2002 nóvember 2002 desember 2002 janúar 2003 febrúar 2003 mars 2003 apríl 2003 maí 2003 júní 2003 júlí 2003 ágúst 2003 september 2003 október 2003 nóvember 2003 desember 2003 janúar 2004 febrúar 2004 mars 2004 apríl 2004 maí 2004 júní 2004 júlí 2004 ágúst 2004 september 2004 október 2004 nóvember 2004 desember 2004 janúar 2005 febrúar 2005 mars 2005 apríl 2005 maí 2005 júní 2005 júlí 2005 ágúst 2005 september 2005 október 2005 nóvember 2005 desember 2005 janúar 2006 febrúar 2006 mars 2006 apríl 2006 maí 2006 júní 2006 júlí 2006 ágúst 2006 september 2006 október 2006 nóvember 2006 desember 2006 janúar 2007 febrúar 2007 mars 2007 apríl 2007 maí 2007 júní 2007 júlí 2007 ágúst 2007 september 2007 október 2007 nóvember 2007 desember 2007 janúar 2008 febrúar 2008 mars 2008 apríl 2008 maí 2008 júní 2008 júlí 2008 ágúst 2008 september 2008 október 2008 nóvember 2008 febrúar 2009 maí 2009


Bedda

Berglind Björk Halldórsdóttir Bedda's Facebook profile
 
mánudagur, júlí 28, 2003  
<VARÚÐ - FERÐASAGA>


Góðan og blessaðan daginn öll sömul! Afsakið biðina en ég er búin að vera svo upptekin af því að vera löt eftir að ég kláraði Laugavegsgönguna að ég hef ekki nennt að kveikja á tölvunni. Og viti menn, hún var bara rosalega skemmtileg! Mig rámar þó eitthvað í það að hafa bölvað og ragnað viðstöðulaust og velt fyrir mér hvernig í andskotanum nokkrum dytti í hug að vera að þvælast þetta en það er allt gleymt og grafið. Svona göngur eru örugglega eins og fæðingar. Hræðilegur viðbjóður á meðan á þeim stendur og mömmurnar ætla aldrei að ganga í gegnum þetta aftur en svo er allt voða yndislegt og gaman eftir á og þær staðráðnar í því að skjóta út tíu í viðbót. Ég veit að innlendar ferðasögur eru frekar óspennandi en hann Sæmundur ferðafélagi okkar krafðist þess að ég skrásetti þrekvirki okkar fyrir komandi kynslóðir svo hér segir nánar af ferðum okkar:
DAGUR 1


Það er allt annað en ódýrt að vera ferðamaður á Íslandi. Það kostar 4000 kall á mann í rútuna til Landmannalauga og 3000 kall heim frá Þórsmörk. Það eru nokkrir skálar á leiðinni sem hægt er að gista í fyrir 1600 kall á mann. Tjaldstæði kostar 600 kall á mann og 200 kall á mann að nota klósettið. Bað í heitu lauginni í Landmannalaugum er þó ókeypis og við skelltum okkur í eitt slíkt áður en við lögðum af stað. Fólk virtist eiga í svolitlu basli við að koma sér í sundfötin þar sem engin aðstaða er við laugina. Eitt erlent par lét það ekki á sig fá og berháttaði fyrir framan gesti laugarinnar. Var þetta hin besta skemmtun og alvöru náttúruhegðun. Respect.

Við lögðum ekki af stað fyrr en um þrjúleytið í æðislegu veðri og klikkað flottu landslagi. Við gátum þó lítið notið þess vegna þyngsla bakpokanna sem voru samanlagt um 50 kg. en í þá höfðum við m.a. troðið einnota grillum, grillkjöti, baunadósum og fullt af pulsum. Fólki er ráðlagt að taka aðeins með sér þurrmat í svona ferðir en við erum alltof miklir borgarbúar og mathákar til að geta lifað á svoleiðis fæði. Við áttuðum okkur þó fljótlega á því að það hefði eftir allt saman verið hárrétt ákvörðun að sleppa bjórnum þrátt fyrir mikla eftirsjá. Við fórum hægt yfir í byrjun, stoppuðum oft og borðuðum meira af nammi og flatkökum heldur en áætlað hafði verið fyrsta daginn. Við vorum með geislaspilara og hátalara sem Hannes hengdi utan á sig svo hann gæti verið gangandi græja en því miður bilaði hann, slökkti alltaf á sér eftir nokkrar mínútur og varð það helsta ergelsi Hannesar í ferðinni. Til þess að spara pening gengum við ekki alla leið að fyrsta skálanum heldur tjölduðum á ofboðslega fallegu hverasvæði og grilluðum pulsur og kjúkling. Við vorum farin að hafa svolitlar áhyggjur af þyngd bakpokanna svo Hannes og Sæmi sprautuðu 2/3 af tómatsósunni og sinnepinu okkar ofan í hver. Við vorum að kafna um nóttina og skildum fyrst ekkert í því en föttuðum síðan að jörðin var heit undir okkur. Sæma og mér leist ekki á blikuna. Hann hélt að við myndum sökkva ofan í jarðveginn um nóttina og ég var viss um að hverinn sem við sprautuðum tómatsósunni í myndi gjósa á okkur í hefndarskyni. Allt fór þó vel að lokum og við héldum úthvíld af stað morguninn eftir.
DAGUR 2


Eftir um klukkutíma komum við í skálann í Hrafntinnuskeri. Þar geymdum við bakpokana okkar og fórum í aukagönguferð að leita að íshelli sem var þarna í nágreninu.


Við vorum svolítið lengi að finna hann. Skálavörðurinn sagði okkur að fara til hægri, Indiana Jones-legur leiðsögumaður sem við hittum á leiðinni sagði vinstri svo við renndum okkur bara beint áfram í snjónum á plastpoka

og fundum hellinn að lokum





sem var voðalega rómó

Svo náðum við í bakpokana, átum bakaðar baunir, smurðum vaselíni á tærnar og sólarvörn á kroppinn og héldum áfram göngunni í geggjuðu veðri og landslagi.



Aftur spöruðum við pening með því að tjalda utan alfaraleiðar öll sólbrennd eftir daginn.

Ég harðneitaði fyrst að tjalda þarna því það var allt morandi í köngulóm en það gleymdist fljótt í spenningi þegar ég uppgötvaði að við höfðum tjaldað við hliðina á nokkurs konar akurhringjum sem eins og hver heilvita maður veit eru eftir geimverur.


Rann þá upp fyrir mér að kóngulærnar hlytu að vera útsendarar geimveranna og svaf ég því með klút fyrir munninum svo þær gætu ekki skriðið upp í mig og fjölgað sér.

DAGUR 3

Hannes og Sæmi kúkuðu úti í náttúrunni en ég var enn hrædd við kóngulærnar svo ég beið þar til við komum í næsta skála hjá Álftavatni. Þar fréttum við að hafið væri Laugavegsmaraþon. Fyrsti keppandinn brunaði fram hjá okkur og við þá búin að ganga í tvo daga en hann hlaupa í tvo tíma. Það hafði ekkert allt of góð áhrif á sjálfstraustið.

Við röltum áfram í rólegheitunum og óðum yfir litla á í kajakskónum okkar sem við tókum með. Við sátum á bakkanum og fylgdumst með hverjum hlauparanum á fætur öðrum hlaupa á harðaspani yfir ána bölvandi því að bleyta hlaupaskóna. Drengirnir ákváðu því að gera góðverk og fóru að ferja hlaupara yfir á bakinu við miklar vinsældir.


Þeim fannst þetta svo gaman að þeir hættu ekki fyrr en Sæmi hafði dottið með einn í ána og meitt sig. Það var þó vel þess virði. Sæmi varð síðan svo heillaður af kvenkyns hlaupurunum að hann gaf þeim súkkulaðið okkar.

Það var ógeðslega heitt þennan dag, 25 stiga hiti og við stoppuðum því í Hvanngili þar sem eiga að vera tröll og draugar. Sáum hvorugt svo við fengum okkur kjúklingabita og pastarétt og lágum í móki um tíma þar til allir hlaupararnir voru farnir fram hjá okkur.

Það var erfitt að fara af stað aftur í hitanum og okkur leist ekki á blikuna þegar landslagið breyttist í sand sem náði svo langt sem augað eygði og enginn gönguleið var sjáanleg. Við gátum þó enn þá séð sporin eftir hlauparana svo við eltum þau klukkutímum saman og urðum þreytt og pirruð. Sem betur fer endurheimtum við súkkulaðið okkar. Ein hlaupakonan hafði greinilega ætlað að spara það og síðan misst það á hlaupunum. Við átum það með bestu lyst. Við fundum líka sokka og eitthvað orkugel en það var of ógeðslegt á bragðið.

Sem betur fer dró fyrir sólu og gott betur en það. Það fóru að heyrast þrumur, við sáum rigninguna nálgast óðfluga og svo mættum við hvirfilbyl!

Við náðum loksins í skálann að Emstrum hundblaut og sárfætt og ákváðum að splæsa í skálapláss. Þetta var notalegra en lúxushótel eftir hrakningarnar þótt við þyrftum að deila herbergi með slatta af Dönum og Ítölum. Þarna voru líka tveir Bandaríkjamenn sem höfðu örmagnast úr þreytu og sól í maraþonhlaupinnu og voru að bíða eftir að björgunarsveitin kæmi að ná í þá. Greyin. Já og svo fundum við eiganda sokkanna. Hann var íslenskur og mjög ánægður með Sæma sem skoraði fleiri góðverkastig. Sváfum eins og klettar fram undir hádegi.

DAGUR 4

Næsta dag var þoka og ekkert útsýni

Í kaffitímanum kláruðum við matarbirgðirnar okkar og Hannes fékk sér aukakraft með því að setja smurost og marmelaði í bollasúpuna sína.

Dagurinn leið hratt. Við vorum orðin svo mikil karlmenni að við strunsuðum áfram, létum ekkert stoppa okkur og komumst tiltölulega fljótt á leiðarenda í Þórsmörk.



ég hætti meira að segja að leita að steinum til að pissa bakvið


Þegar við komum í skálann í Þórsmörk var enn um sólarhringur þar til næsta rúta átti að koma svo við ákváðum bara að gista þar. Skálaverðirnir voru skemmtilegt par á okkar aldri og þau gáfu okkur afslátt því ég hafði einhvern tíman tekið viðtal við stelpuna. Við vorum búin með matinn okkar en það vildi svo heppilega til að það var nokkurs konar sjoppa í þessum skála svo við notuðum gróðann til þess að tæma hana. Við átum því og spiluðum fram á nótt og sváfum undurvært. Ég átti reyndar ekki von á því að sofa vært því parið hafði sagt okkur að það væri reimt í skálanum. Ekki nóg með það heldur var búið að teikna andaglas undir dýnuna hans Sæma.

Í öðru herbergi var búið að skrifa með rauðum penna á vegginn: "Hér var farið í andaglas og allir sáu eftir því". Þetta hefði verið prýðis byrjun á hryllingsmynd, en ekkert gerðist. Næsta dag drápum við tímann með því að þvælast um fjöll og firnindi í nágreninu. Hér er Sæmi upp á Lion King-legum kletti

Og hér er Hannes að sýna á sér rassinn

Svo óðum við yfir Krossána til gamans, en það var ekki gaman heldur hræðilegt og engar myndir eru til af því. Engar myndir eru heldur til af töffaralegasta ferðalangi sem við hittum. Það var dönsk stelpa sem var búin að ferðast um landið frá því í apríl á gömlum Opel sem hún keypti hér og gerði við. Hún svaf í bílnum, hvorki með tjald né prímus. Hún borðar bara múslí og tekur myndir á ódýra myndavél. Hún er með fullan poka af filmum í skottinu því hún hefur ekki efni á að framkalla þær. Íslandskortið sem hún var með var allt útmerkt með grænum yfirstrikunarpenna þar sem hún hafði farið sem var eflaust meira en við eigum eftir að fara um ævina. Hún var ekki samferða okkur í rútunni því hún ætlaði að reyna að húkka far í Landmannalaugar þar sem hún skildi bílinn eftir. Respect. Við áttuðum okkur þá á því að við hefðum ekki orðið að alvöru karlmennum í þessari ferð. En við erum samt stolt af okkur.



7/28/2003 11:45:00 f.h.

mánudagur, júlí 14, 2003  


Komin aftur af eyðieyjunni....nema hvað að hún var eiginlega ekkert í eyði sko. Var þar í viku og ætlaði að komast að tilgangi lífsins en það eina sem ég komst að var að það eru engin takmörk fyrir því hvað litli bróðir minn getur verið pirrandi. Það var samt fínt að vera þarna (í Flatey á Breiðafirði). Ég fékk partýspilið í ammmmælisgjöf (takk mamma!) þannig að við spiluðum það og fórum í prumpukeppni á kvöldin og svo svaf ég bara, var í sólbaði og las á daginn (já hey ég komst líka að því að ástæðan fyrir því að High Fidelity er endalaust góð mynd er að hún er endalaust góð bók).

Ferðin byrjaði reyndar á slæmum nótum. Það er nefninlega gríðarlega mikið af kríum í Flatey. Þær eru friðaðar, þykjast eiga pleisið og stytta sér stundir við að reyna að gogga í hausa. Vissulega er þetta þreytandi en getur líka verið svolítið spennandi...að vera svona undir árás, reyna að forða sér og veifa ógnandi að þeim golfkylfum eða hverju því sem maður hefur við höndina. Ég veit að ég hef margsinnis sagt að kríur ættu að vera réttdræpar....en um leið og ég sá Hannes sveifla spýtunni eins og hafnaboltakylfu og kríuna þeytast fimm metra og skella lífvana í grasið vissi ég að mér hafði ekki verið alvara. Hann sagðist ekki hafa búist við því að hitta hana í alvöru en ég trúði honum ekki og fannst hann hvort sem er ekki vera nógu leiður yfir þessu og varð aaaaalveg tjúlluð. Miklar heimspekilegar umræður fóru í gang í kjölfarið um gang náttúrunnar sem enduðu með því að ég gerðist grænmetisæta.....í sólarhring. Ég meina hvað hef ég sem drep ekki einu sinni flugur heldur veiði þær í glas og hendi þeim út að gera með að éta öll litlu lömbin og hænurnar og....jæja ég ætla ekki að fara að rifja þetta upp aftur, ég er búin að slökkva á þessari heilastöð til að gera matarboðin auðveldari. Speaking of which...við vorum boðin í mat til foreldra Hannesar í gærkvöldi.....í hrossakjöt!!! Annars ætti maður ekki að vera með neina fordóma. Ef maður er að éta kjöt á annað borð þá er það bara hræsni að vera að gera upp á milli dýrategunda. Þetta kallaðist víst afasteik. Ég smakkaði einn bita og borðaði svo bara meðlætið en til þess að vera samkvæm sjálfri mér hef ég ákveðið að ef að einhver býður mér einhvern tíman í mat í alvöru kjöt af afa sínum þá muni ég fá mér a.m.k. einn bita.

Jæja, best að hætta þessu bloggi og fara að finna til regngallana og svona. Ég er sumsé nýkomin af eyðieyju og er strax á leið í óbyggðirnar...eða þannig. Við ætlum að labba Laugaveginn um helgina ég, Hannes og Sæmi (and I don't mean the one with the shops). Það er tilgangslaust að berjast við þetta útivistaræði sem hefur gripið þá félaga and if you can't beat'em join'em. Mér er líka farið að finnast þetta næstum því gaman og nú er komin með flottar græjur og svona. Hannes gaf mér nefninlega ekta túristabakpoka og göngustafi í afmælisgjöf og skrifaði svo fallega á pakkann að ég myndi fara hvert sem er með honum.


Stígum til himsins nær tungli og sól
með nesti í poka og blóðuga skó.
Svo setjumst við niður og höfum það gott.
Þinn fucking maður
Hannes



7/14/2003 06:17:00 e.h.

 
Environmentalist
Threat rating: Low. You are annoying, but too much
of a softy tree hugger to pose any threat to
the mighty machine of Republican progress. And
the FBI know where you live.


What threat to the Bush administration are you?
brought to you by Quizilla



7/14/2003 05:25:00 e.h.

föstudagur, júlí 04, 2003  


Ég á ammææælí dag.....ég á ammmæælííííídag. Ég á aaaaaaaaaaaaaafmæli í daaaaaag. Ég á ammælídag.

Þessi færsla er að sjálfsögðu sett hingað inn í þeim eina tilgangi að fiska hamingjuóskir.
So go right ahead:



7/04/2003 12:31:00 f.h.

 
This page is powered by Blogger.