miðvikudagur, júní 27, 2007
Ég var úti að gróðursetja dauð sumarblóm. Það hlýtur að vera afskaplega slæmt Feng Shui.
6/27/2007 10:54:00 e.h.
mánudagur, júní 25, 2007
Ég er orðinn saumavélaeigandi. Þótt ég sé almennt séð kaupglöð og fallvölt fyrir ofurtilboðum hvers konar hef ég yfirleitt reynt að forðast svona hjarðhegðun eins og átti sér stað í Kringlunni á fimmtudaginn. Ég veit ekki alveg hvað kom yfir mig en auðvitað náði ég ekki að laumast út óséð. Á myndinni er ég að skeggræða yfirvofandi kaup við tengdamömmu og Elínu mágkonu eftir 2 tíma bið í röð. Ég kom vel út úr samningaviðræðum því tengdamamma og mamma gáfu mér hálfa vélina hvor í þrítugsafmælisgjöf. Saumalöngunin hefur blundað í mér lengi þrátt fyrir dramatískan atburð sem átti sér stað í handavinnutíma í 12 ára bekk en þá steig ég óvart á pedalinn þegar ég var að þræða nálina og saumaði í gegnum þumalinn á mér. Ég á sístækkandi hrúgu af fötum í geymslunni merkta föt til viðgerðar sem ég get æft mig á. Mamma nennir þessu stússi ekki lengur og ég hætti að leita til tengdamömmu eftir að hún breytti nýjum buxum í borðdúk. Ég kveið fyrir að segja Hannesi frá þessu en hann er yfir sig hrifinn og var ofsalega spenntur yfir einhverjum overlock fítus sem ég vissi ekki einu sinni hvað var. Ég ekki alveg hvað ég á að gera við hana en ég ætla alla vega EKKI að fara að sauma á aumingja drengina og auka líkurnar á því að þeir verði lagðir í einelti. Mér finnst a.m.k yndislega húsmóðurlegt bara að eiga gripinn þótt hann verði ekki mikið notaður. Svo er líka 25 ára ábyrgð og hún gerir hnappagöt.
6/25/2007 02:34:00 f.h.
mánudagur, júní 04, 2007
 Og hvernig var svo? Var þetta einhvers konar sambland af Romy and Michelle's High School Reunion og Grosse Point Blank? Neipps, því miður. Algjört anti-climax. Ég valdi versta tímann til þess að setja mér einhvers konar drykkjumörk. Var búin að ákveða að drekka bara þrjá áfenga drykki og sódavatn á milli sem olli því að ég var sérstaklega óframfærin og meðvituð, faldi mig úti í horni og fór undan í flæmingi þegar einhver reyndi að tala við mig. Snitturnar voru auk þess vatnsósa og illa lyktandi svo ég stakk af um eittleytið, náði mér í Hlölla og fór heim í öryggið. Það var samt gaman að sjá gömul andlit og svona. Merkilegt líka hvað voru margir sem ég kannaðist alls ekkert við. Hafði það á tilfinningunni að þeir væru svona eins og aukaleikararnir í Lost þáttunum . Fólkið sem er alltaf í bakgrunninum að bera spýtur eða spila blak. Umræðuefni kvöldsins var tvímælalaust barneignir. Það var mikið rætt um börn og þau dásömuð, myndir dregnar upp úr veskjum og einhverjir þurftu frá að hverfa til þess að gefa brjóst. Ég spái því að í næsta reunion-i verði heldur meira fjör þegar liðið verður upp til hópa orðið fráskilið og örvæntingarfullt...Nema ég 7-9-13. En þá ætla ég alla vega að hrynja í það.
6/04/2007 03:16:00 f.h.
laugardagur, júní 02, 2007
Á morgun er ég víst að fara á 10 ára MR reunion. Ég get ekki sagt að ég hlakki til. Tilfinningin er meira svona í ætt við þá sem fær fólk til þess að góna á slysvettvang. Ég er ekki einu sinni búin að æfa ræðuna mína, þ.e.a.s að finna virðingarvert svar við spurningunni "og hvað ert þú búin að vera að gera?". Hmmmm, let me see...Ég kláraði tiltölulega gagnslaust háskólanám og varð í kjölfarið meðstjórnandi dægurmálaþátts á RÚV en tókst einhvern vegin að kæfa framabrautina í fæðingu með því að fara að vinna á leikskóla, gifta mig, eignast tvö börn og byrja að ganga í joggingbuxum. Það er svo sem ekki svo slæmt. Í útskriftarárganginum okkar má finna allt frá svefnnauðgara yfir í alþingismann. En já ég sagði joggingbuxum.
Fyrir 10 árum síðan var ég að vinna í dömudeildinni í Hagkaup með skólanum. Þar kynntist ég smám saman mannlífsflórunni eins og hún leggur sig og það var ekki fögur sjón. Ein kvísl flórunnar voru þreyttu húsmæðurnar sem komu gjarnan að versla fyrri part dags, ómálaðar með líflaust hárið í lágu tagli og vaxandi hamborgararassa falda í joggingbuxunum. Ég hristi iðulega vandlætingarfull hausinn og skildi ekkert í því hvernig konur gætu hætt að hirða svona um sig og var þess fullviss að þannig myndi ég aldrei verða. Ekki það að ég hafi verið nein Coco Chanel sjálf. Þvert á móti var ég frekar subbuleg til fara miðað við að vera að vinna í DÖÖÖMUdeild, í rifnum sokkabuxum með skærappelsínugult hár og húðflúr sem gægðist undan Hagkaupsvestinu. Auk þess var ég iðulega glerþunn þar sem ég vann aðallega um helgar. En mér fannst ég mjög smart. Mjög mikið pönk. Nú sé ég að þetta var allt hinn mesti misskilningur. Eftir að ég átti börnin finnst mér smart klætt fólk vera svo yfirmáta tilgerðarlegt og þá sérstaklega treflar, miðbæjarrottur og listaspírur. Þær vilja hafa yfir sér þann kæruleysislega blæ að þær hafi skellt sér í einhverja larfa um morguninn og þeir bara komið svona andskoti vel út þegar raunin er sú að útlitið er allt útpælt og manneskjan hefur eytt löngum tíma og miklum peningum í að útfæra það. Ég hef engan tíma, orku né pening í svona kjaftæði lengur. Ég klæðist nú þeim fötum sem þvælast minnst fyrir mér í amstri dagsins og lít ekki lengur í spegilinn áður en ég fer út úr húsi. Fyrst leið mér illa yfir ástandinu en þá rann það allt í einu upp fyrir mér að þetta væri raunverulegt pönk. Að vera virkilega drullusama hvernig maður lítur út. Þegar maður er húsmóðir með lítil börn er maður meira að segja iðulega útataður í slefi, gubbi, piss og kúk og hvað er meira pönk en það!? Um daginn þegar pósturinn bankaði upp á var ég meira að segja næstum því farinn til dyra með annað brjóstið úti þar sem ég hafði gleymt að ganga frá því eftir eina brjóstagjöfina. Nú lít ég joggingbuxnakonurnar öðrum augum og segi bara rock on sisters! Ætla samt að raka á mér handarkrikana fyrir reunion-ið á morgun. Svona for old times sake.
6/02/2007 02:11:00 f.h.
|
|
