Í gegnum tíðina hafa systkini fjögur hist reglulega, vakað fram á nótt, étið, sprellað, prumpað, rifist og horft á oftar en ekki afspyrnu lélegar hryllingsmyndir. Í seinni tíð hefur þetta átt sér stað á hinni erlendu Hrekkjavöku. Hér eru nokkrar myndir sem skjalfesta helstu atburði:
þriðjudagur, október 14, 2008
Ætti ég að koma út? Er öllu óhætt? Ætli ég geti skrifað án þess að minnast á K orðið? Nei ætli það. Öldudalinn er þó að lægja. Ég er búin að ganga í gegnum öll áfallastigin.
Afneitun:
Ég verslaði fullt af jólaskrauti í Jólahúsinu og drakk hvert Southern Comfort glasið á eftir öðru fremst í flokki á æðislega sjúklega brjálæðislega grúví og frábærum tónleikum með Brant Bjork (fyrrum Kyuss liðsmanni) á Café Amsterdam.
Reiði:
Ég hafði svo sem komist á snoðir um að þetta ástand myndi skella á að lokum hjá uppáhalds samsærisgaurunum mínum (David Icke, Alex Jones og Stewart Swerdlow) og ætlaði alls ekki að láta það koma mér á óvart. Fyrst reyndi ég að leiða hjá mér fjölmiðlafárið og neitaði að vera hluti af sauðunum í hjörðinni (þjóðinni) sem voru svo steinhissa og í miklu sjokki. Þegar ég áttaði mig loksins á því að það var ekki baun í bala sem ég gæti gert til þess að komast hjá þessu varð ég brjáluð að missa svona stjórn á eigin lífi (við erum sem sagt með myntkörfulán á húsinu og bílnum sem hækkuðu meira en við ráðum við að borga af, fyrirtækið hans Hannesar er enn og aftur í krísu og vinnuhlutfalið mitt minnkaði) vegna gjörða annarra.
Fyrir þá sem ekki vita það þá er Íslandskreppan sem sagt manngerð og notuð af "þeim" til þess að þvinga Ísland í Evrópusambandið og til evruupptöku. Heimskreppa fylgir fast á eftir til þess að hægt sé að taka upp nýtt fjármálakerfi. Takmark "þeirra" er að koma á alheimsstjórn þar sem hægt verður að stjórna sauðunum með ígræddum örflögum. Af hverju? Af því bara! Eðlugeimverur hugsa ekki eins og við. Gangsetning öreindahraðalsins um daginn var til þess að flýta fyrir ferlinu. Til þess að sameina tvær víddir, þessa og þá sem þeir ráða yfir nú þegar.
Samningaumleitun:
Á besta tíma féll upp í hendurnar á mér ágætlega launuð aukavinna. Að telja fólk í og úr strætó í árlegri könnun Strætó bs. Ég ákvað að massa þetta, reyna að snapa alla vinnu sem ég kæmist yfir og redda málunum. Var líka að spá hvort ég ætti að gerast næturvörður einvers staðar. Það er voðalega lítið bitastætt í atvinnublöðunum um þessar mundir. Anyway, strætógiggið var tímakaup svo ég tók nokkrar 12 tíma vaktir þá daga sem þetta stóð yfir. Ég sat í strætó frá 6 á morgnana til 18 á kvöldin með 8-10 mínútna pissupásum á 90 mínútna fresti. Ekki fyrir alla en ég var algjörlega að fíla þetta. Þurfti ekki að eiga samskipti við neinn nema rétt að kinka kolli til strætóbílstjóranna í pissupásum og við vaktaskipti. Einn gaukaði að meira að segja að mér neftóbaksdós. Þetta eru ljómandi fínir karlar. Það var gaman að fylgjast með mannlífinu þótt ég hafi stungið heyrnartólunum í eyrun og fylgst með kreppufréttum þegar mér ofbauð greddutalið í unglingunum og þroskaheftingunum. Svo var ég með heimalagað nesti, tímarit, kiljur og hekludótið mitt til frekari dægrastyttingar. Heklaði kræklótt dvergasjal, endurlas On the Road eftir Jack Kerouac og varð fyrir sterkri andlegri upplifun þegar ég horfði á bæinn vakna út um strætógluggann með Placebo/Pure Morning í I-poddinum. Fokkíngs hata I-podda by the way en það er önnur saga. Vildi að ég gæti haft þetta að fastri atvinnu. Þyrfti samt að redda mér svona rassakleinuhring eins og rófubeinsbrotið fólk fær. Það var alls ekki auðvelt að koma sér notalega fyrir í strætósætunum. Hugsaði einmitt með mér að það yrði alls ekki kúl dauðdagi að fá blóðtappa í fæturnar vegna of langrar strætóferðar.
Þunglyndi:
Algjör uppgjöf. Missti matarlyst og starði á veggi. Reyndi að setja upp brosgrímu fyrir börnin. Ef það væri ekki fyrir þau hefði ég líka sagt fokkitt med det samme, hætt að borga af lánum, flúið land og stofnað Íslendinganýlendu á suðrænum slóðum. Kafað eftir perlum og lifað á kókoshnetum og jónum. Gert Bahama eyjar með Ingó og veðurguðunum að nýja þjóðsöngnum. Var komin með ágætis crowd á facebook sem var til í þetta með mér. En maður þarf víst að vera voða fullorðinn og ábyrgur svo maður fokki börnunum ekki of mikið upp.
Samþykki:
Tælensk vinkona mín sagði mér eitt sinn frá austurlenskri hefð þar sem litlum loftbelgjum úr olíubornum hrísgrjónapappír er sleppt upp í himinhvolfið við hátíðleg tilefni. Þeir eru taldir létta á áhyggjum og boða gæfu. (Sky lanterns - Khom Fai notaðar t.d. á Loy Krathong hátíðinni). Ég keypti nokkra loftbelgi á e-bay og ætlaði að geyma til áramóta. Hins vegar fann ég knýjandi þörf á að létta á áhyggjunum strax svo við fjölskyldan og nokkrir vinir prufukeyrðum einn uppi á þaki um helgina. Það var ótrúlega fallegt og gaman og synd að það skyldu ekki birtast fréttir af fljúgandi furðuhlut í kjölfarið
Þetta svínvirkaði. Kvíðinn minnkaði og viss ró færðist yfir hug og hjarta. Þjóðarsálin er greinilega á sama stað í ferlinu og ég lét berast með henni og þeirri hippísku bylgju sem nu smýgur í gegnum allt. Allt í einu vill enginn kannast við það að peningar hafi skipt neinu máli í lífinu og eru voða nægjusamir og meyrir. Knúsum fjölskyldu og vini og drögum fram spilin er stemmarinn og ég er alveg til. Er farin að safna glerkrukkum, niðursuðudósum, frostpinnaspýtum og kertaafgöngum og hlakka til að föndra jólafgjafir og maula piparkökur með krúttunum mínum. Pís át brothers.
