|
|
Jafnvel hinn minnsti froskur er mikill í sínum eigin forapolli
|
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
|
| |
fimmtudagur, maí 27, 2004
Brúðkaupsferðasagan mikla - Venezúela (6. apríl-5. maí 2004) - part XIII
23. apríl 2004
Síðasta kvöldið á búgarðinum var ansi skemmtilegt. Í kvöldmat fengum við píranafiskana sem nokkrir úr hópnum veiddu fyrr um daginn og svo spilaði Carlos á cuatro (fjögurra strengja gítar) og söng venezuelísk kántrílög í þrumum og eldingum. Hannes tók síðan lagið með honum og hnoðaði saman spænskum texta á staðnum sem vakti mikla lukku :
"Una cerveza
por favor
Cuanto cuesta?
cinco mil?
Gracias senorita
no hablo espanol"
 
Við keyrðum allan næsta dag þar til við komum að eins konar rafting búðum. Þar ætluðum við að gista í eina nótt áður en við héldum til fjallabæjarins Merida. Á tjaldstæðinu (kofaþyrpingunni) var stórt útigrill og byrjuðum við því að útbúa dýrindis grillveislu. Eftir afar góðan mat og drykki sváfum við í mjúkum og góðum rúmum í frísku andrúmslofti. Við vorum nefninlega komin á Andesfjallasvæðið og þar er mun svalara og minna um moskítóflugur.
 
24. apríl 2004
Um morguninn fórum við í rafting ferð á ánni sem var rétt hjá búðunum. Rosa fjör og skemmtilegur leiðsögumaður. Sumir fóru í svokallað tubing en í því felst að fara niður ánna í stóru gúmmídekki. Þeim var heldur kalt og rassarnir á þeim skröpuðust á steinunum.
 
Eftir hádegi héldum við til fjallabæjarins Merida. Bærinn er mikil miðstöð fyrir ævintýraferðaskrifstofur hvers konar og eftir að við höfðum komið okkur fyrir á gistiheimilinu fórum við á eina slíka: Arassari tours og könnuðum hvað var í boði. Fórum út að borða um kvöldið og út á lífið svo við vorum heldur ræfilsleg um morguninn um borð í hæsta og lengsta kláfi í heimi sem fer í 4.700 m. hæð á tind einn (Pico Espejo) sem tilheyrir Andesfjöllunum. Það var frekar erfitt að anda þarna uppi og maður varð dauðþreyttur eftir að henda einum snjóbolta (já það var snjór!)
 
Um eftirmiðdaginn fórum við nokkur í hópnum á vegum Arassari tours í svifflug (paragliding). Við fórum í jeppa upp hrikalegan fjallaveg og hlupum svo fram af fjallinu. Ljómandi skemmtilegt og alls ekkert til þess að vera stressaður yfir því það fljúga reyndir flugmenn með þér. Hannes datt reyndar á magann í flugtakinu og ég á rassinn í lendingunni en annars svifum við tignarlega um himininn í c.a. hálftíma án vandræða.
 
 
Fórum út að borða með nokkrum úr hópnum og svo snemma að lúlla því morguninn eftir áttum við að fara í svokallað canyoning.
5/27/2004 08:44:00 e.h.
miðvikudagur, maí 26, 2004
Brúðkaupsferðasagan mikla - Venezúela (6. apríl-5. maí 2004) - part XII
22. apríl 2004
Eftir morgunmat fórum við í bátsferð og á krókódílaveiðar. Við veiddum reyndar ekkert heldur fylgdumst bara með Carlosi reyna að veiða þá í snöru. Þetta gekk ekkert allt of vel hjá kúrekunum. Ramon virtist ekki alveg hafa fulla stjórn á mótornum og klessti alltaf á þegar hann reyndi að nálgast krókódílana sem voru flestir upp við bakkann Carlosi til mikillar armæðu. Þeir náðu þó loks einum (enda var hann grafkyrr allan tímann og eflaust hundgamall), drógu hann á land, bundu fyrir skoltinn á honum og þeir sem vildu fengu að halda á honum. Hann var níðþungur þótt krókódílarnir hér séu almennt frekar litlir miðað við þessa sem maður sér í bíómyndunum. Síðan voru greidd atkvæði um það hvort við ættum að sleppa honum eða drepa hann og éta. Flestir vildu sleppa honum en hann slapp svo bara alveg sjálfur en því miður var það áður en það náðist að losa bandið sem var utan um skoltinn á honum. Carlos kastaði sér á hann og meiddi sig fyrir vikið en náði honum ekki. Kúrekarnir lofuðu að fara seinna og skjóta hann svo hann myndi ekki þjást og svelta.
 
 
Síðan fórum við aftur á píranafiskveiðar. Okkur Hannesi gekk alveg jafn illa og í fyrra skiptið en sumir náðu að veiða nokkra. Á leiðinni heim stakk Carlos sér ofan í vatnið og náði í dýr sem býr á botninum (hann stökk þó einu sinni aftur upp í bátinn áður því krókódíll straukst við hann). Þetta er einhvers konar skjaldbökutegund en mjög undarleg í útliti eins og eitthvað frá steinöld og það var megn fnykur af henni.
 
Það var orðið óbærilega heitt um hádegisbilið svo við snerum aftur á búgarðinn í mat og miðdegisblund. Okkur líkar miklu betur við búgarðinn núna. Hann er vondur en hann venst. Nú er kvöld og við sitjum uppi á trukknum og erum að fylgjast með dýralífi, þó aðallega fuglalífi en hér eru meira en þrjú hundruð mismunandi tegundir af fuglum. Við erum líka búin að sjá fullt af flóðsvínum (capybara) úr fjarlægð. Þau eru stærstu nagdýr í heimi. Flest voru að ríða!
5/26/2004 12:45:00 e.h.
þriðjudagur, maí 25, 2004
Brúðkaupsferðasagan mikla - Venezúela (6. apríl-5. maí 2004) - part XI
20. apríl 2004
Næsti áfangastaður er Los Llanos slétturnar en það svæði nær yfir þriðjung landsins. Þar er víst brennandi heitt og mikið dýralíf. Þar eru einnig venezuelískir kúrekar en þeir eiga sér langa sögu og eru miklir töffarar.
Þangað er hins vegar afar löng leið svo við þurftum að tjalda við vatn eitt á leiðinni eftir tíu tíma keyrslu. Steve eldaði þar svakalega góðan karrírétt og svo sváfum við í tveggja manna tjöldum. Að tjalda í Venezuela er eins og að fara í sólbað í Kraftgalla. Þetta var óþægilegasta nóttin hingað til. Við vöknuðum í myrkri, þrumum og eldingum því við þurftum að leggja eldsnemma á stað aftur.
21. apríl 2004
Níu tímum síðar komum við á búgarðinn (Rancho Grande) sem við gistum á í þær tvær nætur sem við verðum í Los Llanos. Þvílíkt skítapleis!! Allt í niðurníslu og ógeði, sturturnar viðbjóður (dömubindi, froskar og skordýr út um allt) en klósettin enn verri (hurðirnar lokast ekki, engin seta, enginn klósettpappír og ekkert vatn til þess að sturta niður). Ekki beint það sem maður vonaðist eftir, eftir nítján tíma í rútu.
Við drifum okkur því á Anakonda slönguveiðar með kúrekunum Carlos og Ramon. Þeir eru bræður og ekki beint það sem maður sá fyrir sér þegar maður var að lesa um hina ofursvölu kúreka á sléttunum. Þeir voru svona frekar eins og Gøg & Gokke. Á leiðinni sáum við stóra, loðna og skíthrædda mauraætu sem þeir hlupu gargandi á eftir svo við gætum tekið mynd. Greyið mauraætan. Við keyrðum í pallbílnum þeirra að fenjasvæði þar sem okkur voru rétt prik og við fengum eftirfarandi leiðbeiningar frá kúrekunum: "Anakonda soft, caiman (krókódíll) hard...anakonda no problem, caiman big problem". Síðan áttum við að hoppa út í illa lyktandi fenið og fara að pota í drulluna til þess að finna slöngu. Ekki treystu sér allir í þetta en Íslendingarnir hughraustu skelltu sér að sjálfsögðu ofan í.
 
Eftir tvo tíma höfðum við ekki fundið neitt nema smábarnakrókódíla og blóðsugu sem festi sig kirfilega á sár sem ég er með á ökklanum. Þá hrópaði Ramon allt í einu: !!!ANAKONDA!!! og allir hlupu af stað. Við drógum upp úr feninu c.a. sex metra langt ferlíki hálfan metra að breidd. Hún hafði vafið sig utan um og drepið um aðra minni anakonda slöngu og var að fara að éta hana. Það höfðu kúrekarnir aldrei séð áður. Hún var nautsterk og áttu átta manns fullt í fangi með að halda á henni. Hún pissaði og kúkaði út um allt (þó aðallega á Russ) og lyktin var ólýsanleg.
 
 
 
Eftir myndatöku slepptum við henni aftur í fenið og héldum til baka á búgarðinn. Aldrei nokkurn tíman höfðum við eða nokkur annar í hópnum séð jafn mikið af skordýrum og voru mætt ásvæðið þar. Það var komið myrkur og þúsundir sveimuðu í kringum einu ljósaperuna sem þarna var.
Kertin voru svört af brennandi pöddum og ef þú kveiktir á vasaljósi gastu varla andað fyrir pöddugeri. Við gúffuðum í okkur kvöldmat og drifum okkur í háttinn án moskítónets og vonuðum að það yrði eitthvað eftir af okkur morguninn eftir. Svo reyndist vera því ótrúlegt en satt þá var lítið um moskítóflugur þarna en mun meira um mýflugur, bjöllur, engisprettur og þess háttar dýr sem eru pirrandi en hættulaus. Erfið nótt samt, mikið af hljóðum úti og svo galaði hani stanslaust frá kl. 4 um nóttina.
Við Hannes vorum í ógeðslegu hjónarúmi í skúr á meðan hinir voru í hengirúmum. Það er svo fyndið hvað hitt fólkið í hópnum er upptekið af því að við séum í brúðkaupsferð. Það vill allt fyrir okkur gera og á meðan þau þurfa að sofa í skálum eða mörg saman í herbergi er alltaf reynt að redda okkur hjónarúmi í sérherbergi. Málið er að við höfum bara engan áhuga á því að sofa í sama rúmi og berjast um sama lakið. Við erum öll brennd, stungin og útklínd í moskító- og sólakremum og viljum helst ekkert koma of nálægt hvort öðru um þessar mundir
5/25/2004 05:02:00 e.h.
Brúðkaupsferðasagan mikla - Venezúela (6. apríl-5. maí 2004) - part X
19. apríl 2004
Gistiheimilið reyndist vera töluverðan spotta frá aðalbænum: Mochima og eftir grillveisluna ákvaðu nokkrir að taka leigubíl og kíkja á næturlífið þar. Ég nennti ekki og voru allir steinhissa á því að ég skyldi "leyfa" Hannesi að fara. Það fannst mér nú skrýtið viðhorf...þ.e.a.s. þar til ég vaknaði snemma um morguninn og þeir voru ekki enn komnir aftur. Þeir skröngluðust loksins til baka um sexleytið eftir næturklúbbamaraþon heilir á húfi en með skerta heyrn. Tveimur tímum síðar, klukkan átta vorum við Hannes bókuð í kajakferð og var það ekki lítið mál að vekja drenginn.
Við þurftum að bera níðþunga kajakana langar leiðir niður á strönd og svo sigldum við af stað í steikjandi sól. Við ákváðum að prófa tveggja manna kajak í fyrsta sinn og verður það ekki reynt aftur. Tveggja manna kajakar reyna all svakalega á hjónabandið skal ég segja ykkur. Við fórum í land á eyju þar sem við chilluðum og snorkluðum. Við höfðum aldrei prófað að snorkla áður en það reyndist vera það skemmtilegasta sem a.m.k. ég hef nokkurn tímann gert. Sá fullt af skrautlegum fiskum í kóralrifunum og leið eins og ég væri stór skata í Finding Nemo myndinni. Borðuðum hádegismat á eyjunni umkringd Green iguana eðlum. Ein var nákvæmlega eins og Ella. Ef við hefðum getað tekið Ellu með okkur hefðum við gefið henni frelsi þarna. Eftir hádegið sigldum við á annan stað á eyjunni, snorkluðum meira og sigldum svo dauðþreytt og skaðsólbrennd til baka.
  
 
Þetta var frábær dagur en hann hafði slæmar afleiðingar sökum mikils sólbruna. Hannes fór sérstaklega illa út úr þessu. Hann brenndist á vörunum og fékk blöðrur sem fara bara versnandi. Þrátt fyrir að vera með troðfullan plastpoka af sólarvörnum, aftersun og moskítófælukremum erum við lang verst haldin í hópnum af bitum og bruna. Um kvöldið átti bílstjórinn í Encounter hópnum þrítugsafmæli og var haldið veglega upp á það á gistiheimilinu með Toga partýi, kökum, bjór og leikjum.
Allir skemmtu sér konunglega og um morguninn kvöddum við Encounter hópinn og lögðum af stað á næsta áfangastað. Við þurftum líka að kveðja Steve no. 2 því hann saknaði svo einhverrar stelpu sem vann á Þjóðverjatjaldstæðinu að hann ákvað að segja skilið við okkur, taka rútu aftur þangað og freista gæfunnar. Hann gleymdi samt vegabréfinu sínu í trukknum :-)
5/25/2004 05:01:00 e.h.
Brúðkaupsferðasagan mikla - Venezúela (6. apríl-5. maí 2004) - part IX
17. apríl 2004
Bílstjórarnir villtust! Það sem átti að vera þriggja tíma keyrsla varð að átta tímum. Þeir ætluðu að stytta sér leið en fóru þess í stað vitlausa leið. Það var svo sem í lagi því það var hellidemba úti og því ekki fýsilegt að fara út úr bílnum og tjalda. Reyndar míglak trukkurinn svo fólk var orðið svolítið pirrað þegar við komum á leiðarenda. Staðurinn er Cueva del Guácharo (hellir olíufuglanna). Eins og nafnið gefur til kynna búa þar svokallaðir olíufuglar í risastórum helli. Þetta er stærsti hellir landsins, 10 km. langur. Olíufuglar (fá nafnið út af einhverri pálmaolíu sem þeir éta) eru stórir næturfuglar sem éta ávexti og eru í útliti eins og blanda af fýl og fálka. Þeir dvelja í hellinum á daginn og fljúga út á kvöldin. Þeir eru einu fuglarnir í heiminum sem nota bergmálskerfi eins og leðurblökur til þess að rata leiðar sinnar. Þeir geta orðið 25 ára gamlir og eru einkvænisdýr ef svo má að orði komast. Ef maki þeirra deyr fá þeir sér ekki nýjan. Mjög rómó.
Við komum þangað um kvöldið og horfðum á fuglana fljúga út úr hellinum. Rosalega flott (á engar myndir þar sem bannað var að nota flass nálægt fuglunum). Þeir gefa frá sér mjög sérstakt hljóð og þetta var allt mjög súrrealískt.
Við hittum þarna áhöfn annars trukks sem rekinn er af systrafyrirtæki Dragomans (sem er okkar félag by the way): Encounter. Þau höfðu lent í slysi á leiðinni, keyrt á trjágrein og mölvað framrúðuna (enda eru þau með kvenmanns bílstjóra). Þau voru öll heil á húfi fyrir utan marbletti og mögulegt brákað rifbein. Við elduðum saman kvöldmat undir skýli: spaghetti og hakk. Það var svo mikil rigning að við nenntum ekki að tjalda og fengum leyfi til þess að sofa á gólfinu í safni sem þarna var. Það var svolítið kúl. Við höfum a.m.k. aldrei sofið í safni áður. Pælið í því.
Um morguninn hittum við leiðsögumanninn okkar hann Govinda sem fór með okkur inn í hellinn. Hann var með olíulukt en það er bannað að vera með vasaljós og flassmyndavélar þar til maður er kominn visst langt inn í hellinn því það gæti blindað fuglana. Í hellinum var frekar loftlaust og gríðarleg fýla en hann var ótrúlega flottur. Fuglarnir sáust ekki mjög vel en það heyrðist svo sannarlega í þeim auk þess sem við óðum fuglaskít upp í ökkla. Við sáum líka krabba, rottur og mýs en engar leðurblökur þótt þær hafi átt að vera þarna. Það myndast alls konar skrýtnar og jafn vel erótískar steinamyndanir í hellinum og Govinda var duglegur að benda okkur á þær. Svo var hann líka klár í að búa til skuggamyndir með luktinni sinni og nota okkur Hannes sem leikmuni. Við fórum um 1.200 m. inn í hellinn og snerum svo til baka.
  
Svo lögðum við í hann á ný en í þetta sinn með áhöfn Encounter trukksins um borð því þeirra trukkur var ekki lengur öruggur. Það var því ansi troðið í trukknum en þetta blessaðist allt. Reyndar erum við Hannes fúl yfir því að bjórmetið okkar var slegið. Við áttum nefninlega "the earliest beer record" vegna bjóra sem drukknir voru kl. 9:29. Viðurkenning þess efnis hékk á blaði í trukknum en einhver Encounter gaur gerði sér lítið fyrir og fékk sér bjór kl. 6:30.
Við komum hingað á næsta stað: Mochima um eftirmiðdaginn. Þetta er strandbær þar sem hægt er að fara í kajak- og snorklunarferðir. Við gistum á svona strákofagistiheimili. Fullt af ungu fólki, hávær tónlist, allt opið og frjálslegt og við sofum í hengirúmi í skála. Erum nú að bíða eftir kvöldmat, grillveisla enn á ný. Skál!
5/25/2004 05:00:00 e.h.
miðvikudagur, maí 19, 2004
Brúðkaupsferðasagan mikla - Venezúela (6. apríl-5. maí 2004) - part VIII
17. apríl 2004
Píranafiskaveiðarnar gengu ekkert allt of vel. Við Hannes veiddum ekki neitt og fólkið í okkar bát veiddi alls þrjá krabba, eina plöntu og eitt tré. Fólkinu í hinum bátnum tókst samt að veiða einn píranafisk og eina geddu.
Eftir morgunmat lögðum við í hann, fyrst á bátnum og svo í trukknum og komum um eftirmiðdaginn á San Andreas búgarðinn. Sumir tjölduðu en við Hannes fengum okkur risastóran og góðan strákofa, þann flottasta hingað til. Mjúkt rúm, vifta og góð sturta. Á búgarðinum (fyrir utan beljuhjörð, hesta og kúreka) voru apar, páfagaukar, skjaldbökur, krókódílar, píranafiskar og anakonda slöngur í búri, risastór bar og sundlaug.
Við fórum í vatnapóló í sundlauginni, lögðum okkur og svo var risagrillveisla. Eftir hana ætlaði ég rétt að leggja mig í eina mínútu en svaf svo til morguns því kofinn var svo þægilegur. Hannes hékk með hinum í einhverjum leikjum sem hann skíttapaði í en hann fékk a.m.k. að halda á slöngu. Lögðum af stað snemma í morgun og erum á leið að skoða helli með sjaldgæfum fuglum.
5/19/2004 05:13:00 e.h.
þriðjudagur, maí 18, 2004
Brúðkaupsferðasagan mikla - Venezúela (6. apríl-5. maí 2004) - part VII
14. apríl 2004
Lögðum snemma af stað og kvöddum Þjóðverjann með söknuði. Ferðinni var heitið á nýjar indíánaslóðir: Orinoco Delta. Þar er regnskógur og heimili Warao indíánanna en Warao þýðir bátafólk. Þeir búa á prömmum byggðum á stultum í ánni og fara allra sinna ferða á kanóum. Leiðsögumaðurinn okkar þar heitir Manuel. Hann hitti okkur hjá Þjóðverjanum og var samferða okkur í trukknum á leiðinni þangað. Ferðin tók um fjóra tíma í trukknum og aðra tvo í bát að gististaðnum sem var svona strákofaþyrping (Campamento Boca de Tigre heitir hann). Þar var tekið á móti okkur með skreyttum kókoshnetudrykk og okkur vísað til kofanna. Síðan var síðbúinn hádegisverður: nýveidd steikt gedda úr ánni. Mjög góð en sérstaklega er þó skemmtilegt hvernig matarfötin hér eru alltaf skreytt ferskum blómum þegar matur er borinn fram.
 
 
Síðan fórum við í bátsferð í leit að öpum (howler monkeys). Við fundum marga en þeir voru farnir að sofa og litu út eins og hrúgöld í trjánum.
Steiktur kjúlli í matinn og bjór fram að háttatíma.
15. apríl 2004
Það er allt morandi í moskítóflugum hérna sem eru sólgnar í skandinavískt blóð. Þrátt fyrir að við sofum undir netum og séum öll útsmurð í moskítókremum erum við komin með með hundruði stungna sem okkur klæjar óstjórnlega í. Lögðum engu að síður af stað í frumskógarferð eftir morgunmat (fyrir morgunmat skruppum við aftur í bátsferð að skoða apana, þeir voru vakandi í þetta sinn og litu út eins og kókoshnetur á iði). Manuel og indíáni löbbuðu með okkur og sýndu okkur eiginleika alls konar jurta. Við drukkum vatn úr ávöxtum og trjágreinum, náðum í safa úr myntutré og Hannes borðaði termíta sem indíánarnir segja að hafi kynörvandi áhrif. Að smyrja termítum á sig á einnig að vera góð moskítóvörn og indíánarnir gera það einnig áður en þeir fara að veiða því að það felur þeirra eigin lykt. Dýrin í skóginum finna nefninlega lyktina af manni langar leiðir og fara í felur. Þess vegna er frekar vonlaust að reyna að koma auga á dýr í frumskóginum önnur en skordýr. Indíáninn sem var með okkur hjó í sundur rotnandi pálmatré til að sýna okkur stórar lirfur sem indíánarnir borða gjarnan...og svo reif hann af þeim hausinn og át þær að sjálfsögðu. Þær bragðast víst eins og smjör.
 
 
Eftir frumskógarferðina héldum við áfram í bátnum og heimsóttum indíánafjölskyldu. Fjölskyldan býr til og selur ýmsa handgerða muni og keyptum við þar nokkra minjagripi.
 
Síðan héldum við aftur í búðirnar þar sem við fengum þjóðarrétt Venezuela í hádegismat: pabellón criollo sem samanstendur af rifnu nautakjöti, svörtum baunum, hrísgrjónum og plantaines (sem eru eins konar bananar með kartöflukeim). Mjög gott. Eftir smá blund var haldið aftur í bátinn að skoða fugla. Það eru ferskvatnshöfrungar í ánni en það er erfitt að koma auga á þá. Hannes sá þá en ekki ég, en ég sá hins vegar sækýr! Áin er svo nærri sjónum að hún er stundum sölt og stundum ekki. Síðan heimsóttum við indíánaþorp með fullt af flissandi börnum og tannlausum konum. Það var mjög gaman.
 
Komum aftur í búðirnar með ný og fersk moskítóbit. Þar biðu okkur fleiri indíánar á brúnni sem voru að selja handgerða muni. Stóðumst ekki mátið og keyptum eitthvað af armböndum. Buff, kartöflur og salat í matinn. Bjórinn er búinn og sit ég því hér með Cuba Libre (romm í kók) og skrifa. Á morgun förum við að veiða píranafiska og höldum svo aftur í trukkinn og á nýjan stað, einhvern búgarð.
5/18/2004 07:35:00 e.h.
|
|
| |
|
|
|
